Οι γονείς τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι που κατηγορούνται για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους και τα ίδια, με την σειρά τους αργότερα προκαλούν προβλήματα στην ευρύτερη κοινωνία. ΄Οταν αυτά αποτυγχάνουν στο σχολείο, όταν παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα, καταφεύγουν στις εξαρτησιογόνες ουσίες και στο αλκοόλ ή επιχειρούν και πολλές φορές το καταφέρνουν να αυτοκτονήσουν το φταίξιμο είναι με την μεριά των γονιών. Οι δάσκαλοι, οι εκπρόσωποι του νόμου, οι ειδικοί στον τομέα της ψυχικής υγείας και ο κοινωνικός περίγυρος φαίνεται ότι αναζητούν τις ευθύνες στην οικογένεια και πως αυτή μεγαλώνει την νέα γενιά.
Ποιος όμως βοηθάει τους γονείς; Στηρίζονται οι γονείς στην προσπάθειά τους για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί στην ανατροφή των παιδιών τους; Πως μαθαίνουν ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος ή ότι μπορούν να το κάνουν με διαφορετικό τρόπο;
Οι γονείς κατηγορούνται αλλά δεν εκπαιδεύονται. Χιλιάδες νέες μητέρες και πατέρες κάθε χρόνο αναλαμβάνουν μία «δουλειά» από τις πιο δύσκολες που μπορεί να κάνει κάποιος. Παίρνουν δηλαδή μια νέα ύπαρξη που είναι απόλυτα απροστάτευτη, αναλαμβάνοντας την αποκλειστική υπευθυνότητα για την σωματική και ψυχολογική της υγεία, μεγαλώνοντας τον νέο άνθρωπο για να γίνει αργότερα υπεύθυνος και συνειδητός πολίτης στην κοινωνία. Υπάρχει δυσκολότερη και πιο απαιτητική δουλειά απ’ αυτή; Πόσοι γονείς είναι κατάλληλα «εκπαιδευμένοι» και έχουν τις απαραίτητες γνώσεις και ικανότητες;
Οι γονείς σήμερα στην πλειοψηφία τους βασίζονται στις ίδιες μεθόδους ανατροφής των παιδιών και επίλυσης προβλημάτων όπως αυτές που βίωσαν από τους γονείς τους και εκείνοι από τους δικούς τους και τους παππούδες τους. Φαίνεται ότι οι σχέσεις παιδιών – γονιών παραμένουν σε γενικές γραμμές ίδιες στον χρόνο. Η τιμωρία, σωματική ή λεκτική, θεωρείται από τους περισσότερους ακόμα μία αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη εφαρμογής της πειθαρχίας από μέρους των γονιών. Παρά την αντίληψη αυτή μπορούμε να αναθρέψουμε υπεύθυνα και συνεργάσιμα παιδιά χωρίς να καταφεύγουμε στην τακτική του φόβου. Οι γονείς μπορούν να μάθουν τον τρόπο για να ανατρέφουν τα παιδιά τους και αυτά να συμπεριφέρονται αντιλαμβανόμενα τις ανάγκες των γονιών τους και όχι από τον φόβο της τιμωρίας ή της στέρησης κάποιου αγαθού ή προνομίου. Η εμπειρία διδάσκει ότι γονείς και παιδιά μπορούν να αναπτύξουν μια ζεστή σχέση κοντινότητας που να βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη και σεβασμό. Αυτό που έχουμε μάθει επίσης να αποκαλούμε «χάσμα των γενεών» δεν είναι υποχρεωτικά απαραίτητο να συμβαίνει στην οικογένεια. Η εφηβεία είναι πάντα μια περίοδος που προκαλεί μεγάλη πίεση στην οικογένεια γιατί το νέο άτομο έχει την έμφυτη ανάγκη να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Οι έφηβοι δεν επαναστατούν ενάντια στους γονείς τους αλλά απέναντι σε κάποιες συγκεκριμένες μεθόδους πειθαρχίας που εφαρμόζουν εκείνοι.
Ένα από τα βασικά λάθη που κάνουμε όταν γινόμαστε γονείς είναι ότι νοιώθουμε την υποχρέωση να αναλάβουμε ένα «ρόλο», υποδυόμαστε δηλαδή κάτι που δεν είμαστε στην πραγματικότητα. Πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι παραμερίζοντας τις ανάγκες και τις αδυναμίες μας για το «καλό» των παιδιών μας στην προσπάθειά μας να μην κάνουμε τα λάθη που έκαναν με μας οι γονείς μας. Αν και έχουμε τις καλύτερες των προθέσεων η μεταμόρφωση αυτή δημιουργεί προβλήματα τόσο στον εαυτό μας όσο και στα παιδιά μας. Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι που μπορούμε να έχουμε αρνητικά και θετικά αισθήματα για τα παιδιά μας. Μπορούμε να είμαστε καλοί γονείς χωρίς να είμαστε πάντα συνεπείς σε όλες τις περιπτώσεις, δεν χρειάζεται να υποκρινόμαστε για συναισθήματα που δεν νοιώθουμε και δεν είναι υποχρεωτικά απαραίτητο να έχουμε κοινό μέτωπο με τον, την σύντροφό μας απέναντι στα παιδιά μας. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και τι είναι αυτό που τα διαφοροποιεί από περίσταση σε περίσταση.
Τα παιδιά μας μπορούν να μας εκτιμήσουν και με τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Αυτό όχι μόνο τα βοηθάει να μας αντιμετωπίσουν αλλά και να θέλουν να έχουν μια πραγματική σχέση μαζί μας.